اما در سرتاسر جمهوری، این درمانگاه تنها جایی بود که می توانست به او کمک کند. پاول نیکلایویچ همچنان که به آرامی غدۀ بدخیم اش را که در طرف راست گردنش رشد کرده بود لمس می کرد، با امیدواری پرسید: «دکتر اینکه حتما سرطان نیست، درسته؟ من سرطان نگرفته ام؟» به نظر می رسد که غده هر روز بزرگ تر می شود، اما با وجود این پوست سفت و کشیدۀ روی آن، چون همیشه سفید و بی آزار بود. دکتر دونتسووا همچنان که پروندۀ تاریخچۀ بیماری را با خطوط گستاخانه ی خود پر می کرد برای دهمین بار با صدای آرام بخش خود رو به وی گفت: «خدای من؛ البته که نه.» دکتر دونتسووا همیشه هنگام نوشتن عینک قاب مستطیلی خود را که حاشیه ی گردی داشت به چشم می زد و به محض تمام شدن کارش با حرکتی سریع آن را از چشم برمی داشت.