فکر انسان خواستۀ اوست. هر فکر و هر درخواست می‌تواند به صورت دعا بر زبان جاری شود. دعا را می‌توان ارتباط باطنی با هوش و خرد نامتناهی درون تلقی کرد و زمانی موثر واقع می‌شود که بر اساس این قضیه روحی و معنوی استوار گشته باشد که همواره هوش و خرد بیکران درون، آن‌چه را بخواهیم میسر می‌گرداند به شرط آن که آن را واقعی بشماریم. دعای اجابت شده، جنبۀ مثبت ذهن است که ریشه در باور و ایمان دارد. نویسندۀ کتاب حاضر در خلال سه فصل نقش بخت و اقبال در زندگی؛ از چشمۀ خوشبختی بنوش؛ و دعای شفا و شادابی سعی دارد مثبت‌اندیشی و دگراندیشی را به مخاطب آموزش دهد.