کتاب تمام چیزهایی که نمی‌گوییم

روز عروسی، نامزدم جیمز، در تابوت به کلیسا آمد. سال ها در رویاهایم، او را تصور کرده بودم که در محراب کلیسا منتظرم ایستاده و لبخندی به لب دارد که فقط مال من است. لبخندی که هرگز در خوشحال کردنم شکست نمی خورد.

اما در کلیسا به جای اینکه به سمت بهترین دوستم اولین و تنها عشقم قدم بردارم، در تشییع جنازه ی او شرکت کرده بودم. کنار پدر و مادرم در جایگاهی که پر بود از دوست و فامیل، نشستم. آن ها قرار بود مهمان عروسیمان باشند. به جایش برای ادای احترام به مردی آمده بودند که خیلی جوان و خیلی زود مرده بود. تازه بیست و نه ساله شده بود. حالا دیگر رفته بود. برای همیشه.