هری پاتر و شاهزاده‌ی دورگه 1

چیزی به نیمه شب نمانده بود و نخست وزیر، تنها در دفتر کارش نشسته بود و یادداشت بلندبالایی را می خواند که واژه هایش بدون انعکاس کوچک ترین نشانه ای از معنایشان به درون ذهنش سرازیر می شدند. منتظر تلفن رییس جمهور کشوری دوردست بود و نمی دانست این مرد بخت برگشته کی تلفن می زند؛ از سوی دیگر می کوشید خاطره ی ناگوار آن هفته ی طولانی، ملال آور و پر دردسر را از سرش بیرون کند و در این گیرودار دیگر در ذهنش جایی باقی نمانده بود تا آن را به چیز دیگری اختصاص بدهد. هرچه بیش تر می کوشید بر روی حروف چاپی یادداشت متمرکز شود چهره ی شادمان یکی از مخالفین سیاسیش را با وضوح بیش تری در برابر چشمانش می دید. این شخصیت مخالف خاص، درست در همان روز در خبرها آمده بود تا نه تنها تمامی حوادث وحشتناک هفته ی گذشته را برشمارد (گویی نیازی به یادآوری آن ها بود) بلکه بدین منظور که توضیح بدهد علت وقوع تک تک آن ها کوتاهی دولت بوده است. با تصور این اتهام ها، ضربان نبض نخست وزیر تندتر شد زیرا هیچ یک از آن ها حقیقت نداشتند و منصفانه نبودند.