آیا مدرنیته نسبت به اعصار قبل از خود، خودآیینی و خودبنیادی دارد یا نسبت به ادوار خود وابسته است؟ برای پاسخ به این سوال آرا و اندیشه‌های سه متفکر الهیاتی‌اندیش معاصر محل بحث قرار گرفته است: «هانس بلومنبرگ»، «کارل لوییت» و «کارل اشمیت». کرول، بلومنبرگ را با «فرانتس کافکا» مقایسه کرده و او را همزادش معرفی می‌کند. از نگاه او، نقطه ثقل اندیشه بلومنبرگ «پدر مطلق» است که در «نامه به پدر» کافکا ریشه دارد. پدر از نظرگاه کافکا و بلومنبرگ، مطلق و نفوذناپذیر است. از طرفی دیگر، پدر خصلتی رازوَرزانه نیز دارد و به قدرت‌های ناشناخته شبیه می‌ماند. این استعاره پدر، دست‌مایه‌ای برای بلومنبرگ می‌شود تا خدای مطلق برآمده از سنت و جنبش نومینالیستی را تبیین کند. اگر همچنان خود را در افق عمل فرایند سکولاریزاسیون نمی یافتیم، نمی توانستیم صورت بندی های آن را تا این حد چونان امری بدیهی بپذیریم: ما چیزی را توصیف میکنیم که اگر همچنان در وضعی نبودیم که آنچه لاجرم پیش از آن آمده است را بفهمیم، برای ما حتی وجود نمی داشت، یعنی اگر نمی فهمیدیم که امید به رستگاری، جهان آخرت، استعلا، قضاوت الهی، دنیاگریزی و دنیازدگی، زمانی چه معنایی داشته اند. به بیان دقیق تر، اگر می توانیم از «سکولاریزاسیون، سخن بگوییم، لاجرم عناصری از أخرویت» را به نحو ضمنی در مقام نقطه عزیمت فهمیده ایم.