این قصه، بزنگاهی است که آزمون عشق تلقی می‏ شود. یکی از دو نفر بر سر یک اتفاق به ظاهر ساده، که بارها و بارها در مورد دیگران خوانده‏ ایم و هیچ گاه خود را در آن موقعیت قرار نداده‏ ایم، در آزمون بی‏ رحم زندگی قرار می‏ گیرد. حال می‏ باید انتخاب کند: یا ایمان به نفر دیگر، یا توسل به ساده‏ ترین راه و فراموشی هر آنچه بوده است... همان‏گونه که دیگران می‏ پسندند. هنر قصه‏ گوی ما، قرار دادن مخاطب خود در موقعیت‏ هاست؛ موقعیت‏ هایی ویژه اما امکانپذیر: فکر کردن به آنچه ممکن است برای هر شخصی رخ دهد و عکس‏ العملی که هر کس می‏ تواند داشته باشد. این یعنی نگاه به گوشه‏ هایی از جامعه که گاهی می‏ خواهیم نادیده‏ اش بگیریم ولی انگار نمی‏ شود. مگر می‏ توان که آن بزنگاه‏ های زندگی را نادیده گرفت