کتاب من هستم گیلگمش!

تشکری در نوشتن وامدار زبان فخیم خراسانی در سنت ادبیات فارسی است. زبانی که عبارات و کلمات را شکوهمند انتخاب و در فضاسازی‌ها به خوبی از عهده ترسیم اساطیری خیر و شر بر می‌آید. او در این نمایشنامه‌ها نیز به ویژه در بخشی‌هایی که شخصیت‌پردازی آنها متأثر از ادبیات و شخصیت‌های تاریخی ایران است این موضوع را به اوج خود رسانده است. گفتگوی میان ساحره و عوفی و بیهقیف نمایشی در خور ستایش در این زمینه است.