این مجموعه به شرح سیر تاریخ معماری و شهرسازی از بدو ورود اندیشه‌های نو در ایران تا دوران معاصر اختصاص یافته و در چهار بخش تنظیم گردیده است: "اولین پژواک نووارگی در معماری و شهرسازی ایران سبک تهران (1256 - 1275 ش)"، "اولین پژواک نوآوری یا مدرنیسم و دومین پژواک نووارگی الگوی تهران (1310 - 1320 ش)"، "نوپردازی یکسویه از بالا به پایین (1340 1357 ش)"، و "نوپردازی یا مدرنیزاسیون دو سویه (1360 1380 ش)". نگارنده ضمن بررسی دوره‌های یاد شده، این پیش‌فرض را رد کرده که ارزش‌ها و معیارهای برونی، زمانی که به جامعه‌ی ایران راه یافتند با جامعه‌ای کاملا ایستا روبه‌رو شدند. وی هم‌چنین خاطرنشان می‌سازد: "ارزش‌ها و معیارهای غربی وقتی به ایران رسید، به جامعه‌ای وارد شد که خود در تلاش برای نوسازی خویش بود. تلاش به منظور بازبینی ارزش‌های خود بر مبنای شرایط تاریخی درونی. از سال 1256 ش یعنی زمان اولین مداخله‌های نوپرداز تا پایان دهه‌ی 70 قرن چهاردهم ش، نووارگی بر آن بوده است که در قالب نوآوری‌های متفاوت از شهر ایرانی، شهری با پیکره، سیما، چهره و نیم‌رخی متفاوت با گذشته حتی نزدیک آن بسازد و در هر زمانه‌ای شهر را مطابق آن‌چه خود از مفهوم جهانی نووارگی استنباط می‌کند، بیاراید". در ادامه نیز سه جریان فکری مسلط بر معماری و شهرسازی دو دهه‌ی اخیر ایران، معرفی گردیده که عبارت‌اند از: فرهنگ‌گرایان، نوآوران و فرانوآوران.