موقعی که «مخمصۀ حیوانات» جان رید را به زبان انگلیسی می خواندم و با «قلعۀ حیوانات» (یا در واقع مزرعۀ حیوانات) جورج اورول مقایسه می کردم که یکی از کتاب های محبوبم بوده و هست، یک نکته مدام در گوشه و کنار ذهنم سرک می کشید، اینکه فارغ از علاقه یا گرایش ایدئولوژیک به این نویسنده یا آن نویسنده، چقدر این دیالکتیک آثار ادبی در حوزۀ اندیشه و همین طور در حوزۀ سیاست جذاب است. اینکه یک اثر ادبی سیاسی یا ادبی ـفلسفی در تعامل با آثار دیگر و مخصوصا در تقابل با آثاری که موضعی خلاف آن دارند، معنای خود را پیدا می کند -یا در واقع می سازد. مهم ترین انگیزه ام برای ترجمۀ اثر حاضر این بود که میزان تضاد و تقابلش را با آنچه سال ها مورد علاقه ام بوده، بسنجم و ببینم از دیالکتیک این دو نوای ناهمگون و حتی مخالف، چه زاده می شود. آشنایی بیشتر با این شیوۀ نویسندگی، انگیزۀ دیگرم بود. شیوۀ تمثیلی که اورول یا جان رید در پیش گرفته اند، شیوه ای جذاب است که به نظرم آن را باید در راستای روش ایزوپ یا کلیله و دمنه در دنیای باستان و ادامه اش در دنیای پسامدرن فعلی ارزیابی کرد.