لودویک ویگتنشتاین از فیلسوفان مهم و تاثیرگذار سده‌ی بیستم است. اگرچه دغدغه‌ی اصلی او طی دو دوران فلسفی‌اش این بوده که مرز میان امور معنادار و امور بی‌معنا را روشن کند و ملاک و معیاری برای چگونگی تکون معنا به دست دهد، اما بحث‌های دلالت شناسانه و معناشناسانه‌ی وی در حوزه‌ی فلسفه‌ی زبان منحصر نمانده و سایر شاخه‌های فلسفی نظیر فلسفه‌ی دین، ذهن، روان‌شناسی و... را نیز دربرگرفته است. ویتگنشتاین را نمی‌توان متدین در معنای رایج کلمه به حساب آورد؛ اما دغذغه‌های وجودی، معنوی و عرفانی در نحوه‌ی زیستش عمیقا به چشم می‌خورد، وی هم موسیقی‌دان بود، هم منطق و فلسفه را می‌دانست و هم علم جدید؛ به طوری که چندین اختراع در حوزه‌های هوانوردی به ثبت رسانده بود. او فیلسوفی بود که در کل زندگی فلسفی‌اش، در پی کسب حکمت بود؛ حکمتی پر از بصیرت و معنا و توام با سکوت، و البته سراسر سرد و عاری از شورمندی. از ویتگنشتاین آثار بسیاری به فارسی ترجمه شده است، از جمله: رساله‌ی منطقی فلسفی (تراکتانوس)، کاوش‌های فلسفی، روان‌شناسی و باور دینی، رگه‌ها و... مجموعه‌ی حاضر حاوی مقالاتی فلسفی است که نگارنده طی یک سال و نیم گذشته درباره‌ی فلسفه‌ی ویتگنشتاین نوشته است. در این مقالات کوشش شده تا محوری‌ترین مفاهیم و آموزه‌های دو دوران فلسفی ویگتنشتاین با رهیافت تحلیل بررسی شود. موضوع برخی از مقالات عبارت است از بشر، صدق از دیدگاه ویتگنشتاین، عام‌گرایی و خاص‌گرایی در فرا اخلاق، فلسفه‌ی دین و...