معرفی کتاب از نویسنده‌ای که نمی‌شناسید، داستان نخوانید

چشم هایت را بسته بودند. بوی خون و گوشت سوخته می آمد. هر از چندگاهی با آهنی تیز و داغ تکه ای از بدنت را می بریدند و می رفتند. بوی خون توی دماغت چنگ می اندازد. دور آتش می رقصند. گوشتت را کباب می کنند و می خورند. شب یا روز بودن را، تشخیص نمی دهی. با دستمالی ضخیم چشم هایت را بسته اند. از شدت درد بیهوش می شوی. بهوش که می آیی دوباره آهنی داغ و تیز در گوشت تنت فرو می رود. جایش می سوزد. سردی رد خون روی تنت بخار می شود. دست ها و پاها و گردن لاغرت را با زنجیر به آهنی سرد بسته اند. چیزی تنت نیست. احساس می کنی استخوان هایت را از گوشت لخت می کنند. اسکلتت سردش می شود. مغزت مثل ساعت کار می کند. اما به شکلی شگرف چیزی نمی گویی. داد نمی زنی. جیغ نمی کشی، حتی بنفش... انگار دهانت را دوخته باشند. ولی دهانت باز است و تو به شکل وحشتناکی اعتراض نمی کنی و اجازه می دهی همچو گوسفندی رام به کار وحشیانه شان ادامه بدهند. آن ها هم با فراغت خیال آرام و نرم جسمی داغ و تیز را در رانها و پهلویت فرو می برند و تکه ای را جدا کرده و می خورند. باران می گیرد. دانه های آب روی اسکلت تنت ترک ترک صدا می کند. دستمال روی چشم هایت خیس می شود و سر می خورد پایین. کسی با ظرافتی خاص تکه گوشتی را از استخوان دنده هایت جدا می کند. سرش پایین است و از موهای بلندش که سایه انداخته روی صورتش، آب چکه چکه می چکد؛ روی چاله کوچک جلویت. صورتش روی انعکاس خونابه محو می شود. سرش را بالا می آورد. گوشت جدا شده را روبرویت مثل پاندول ساعت تکان می دهد. خنده ی موذیانه ای از قطره چکان لبانش، تف می شود توی صورتت. نفست بند می آید. انگار در آئینه نگاه کرده باشی. او خود توست.