هر روز حداقل یک انفجار عظیم به نام فوران گر تابش گامـا در کائنات رخ می دهد که به چشم قابل دید نیستند. تلسکوپ های تشخیص دهنده ی تابش گاما هم یک بار به زحمت یکی از آن ها را در لحظه ی وقوع تشخیص داده و تحلیل کرده اند. چون مدت انفجار فوران گر گاما، زیر یک ثانیه و گاهی چند ثانیه و به ندرت چند ده ثانیه است، اصلا فرصت چرخاندن تلسکوپ گاما وجود ندارد. یکی این گوشه ی آسمان، روز بعد دیگری آن گوشه آسمان، یکی اینجا، یکی آنجا و الـی آخر. این ها بعد از مهبانـگ، قوی ترین انفجارات جهان هستند. این فوران گرها، حیات را از بین می برند، مگر آنکه به مقدار کافی از سیاره ی دارای حیات دور باشند. آن‎ها 90 درصد تمام کهکشان های کائنات را عقیـم کرده اند. مراکـز شلوغی 10 درصـد باقی مانده ی کهکشان ها نیز، عقیم شده اند. مگر آنکه، ستاره ای مانند خورشید به دلیل سستی گرانش از یک خوشه ی باز فرار کرده به صورت ستاره ی میدانی درآید و بدین ترتیب از محل های شلوغ و پرستاره و پرخطر، فاصله بگیرد. اگر یک فوران گر گاما، حیات هوشمند را از بین ببرد و فقط موجودات تک سلولی داخل و کف اقیانوس زنده بمانند، 3 تا 4 میلیارد سال دیگر لازم است تا موجودات بزرگ خشکی زی و موجودات هوشمند از حیات تک سلولی کف اقیانوس، مجددا به وجود آیند. تازه باز هم عامل شانس در به وجود آمدن آن ها دخیل است.