«فِرِد زامبی گفت: «بگیرش! تو مُردی.» وودوو زامبی گفت: «من نمُردم. من مردهٔ متحرکم.» استینک و وبستر داشتند آن صحنه از حملهٔ زامبی‌ها را بازی می‌کردند که چشم فِرِد زامبی می‌افتاد بیرون و قِل می‌خورد روی زمین. استینک داد زد: «عجب تخم چشمی!» وبستر گفت: «از کجا این کارهای باحال زامبی‌ها را یاد گرفتی؟» استینک گفت: «پنج سالم که بود، مامان‌بزرگ لو برایم از کاموا یه هیولا درست کرد. من هم آن‌ها را شکل زامبی کردم. ببین، هنوز یک سوزن توی کلهٔ این یکی هست!» وبستر گفت: «یک سوزن فرو کن توی چشمش وگرنه مریض می‌شوی.» استینک گفت: «یک هفتهٔ دیگر.» وبستر گفت: «یک هفتهٔ دیگر.» جودی دمدمی، خواهر بزرگ استینک، پرسید: «تا یک هفتهٔ دیگر چی؟» بعضی وقت‌ها جودی واقعاً یک مزاحم به تمام معنا بود. استینک و وبستر هم‌زمان گفتند: «معلوم است، راه‌پیمایی شبانهٔ زامبی‌هاست!» استینک صفحهٔ کامپیوتر را نشان داد.»