بی‌تردید انسان محور و اصل و اساس همه چیز است و با برخورداری از امتیاز خلیفه الهی، شأن و منزلت معنوی ویژه‌ای دارد. به دلیل همین امتیازات، نسبت به سایر جانداران از برتری خاصی برخوردار بوده و همچنین از توانایی‌های غیر قابل وصفی برخوردار است که برخی از آنها ذاتی و تعدادی نیز اکتسابی هستند. انسان با شکوفایی استعدادهای بالقوه‌ی خود و جهت‌دهی مناسب به آنها، می‌تواند به سرمایه‌ای بی‌بدیل تبدیل شده، زندگی پر از رونق، امید، نشاط، پویایی، و توأم با سازندگی را برای خود و دیگران به طرزی شایسته بوجود آورد. درواقع آنچه که زیر بنا و نقطه‌ی آغازین تحقق چنین هدفی است، خواست و اراده و اختیار فطری او برای شناخت بیشتر خویشتن و بهره‌گیری مناسب‌تر از قابلیت‌ها، ظرفیت‌ها و استعدادهای خدادادیش است. اوست که به همه چیز ارزش می‌بخشد و همه چیز به خاطر اوست که آفریده شده است. پس کافیست که به علّت و هدف آفرینش موجودات عمیق‌تر اندیشیده و ارزش انسان را در حد خودش بشناسیم؛ آن موقع است که می‌توانیم زندگی پر ثمر، جاویدان، پویا و خوشایندی را از او انتظار داشته باشیم. اگر بین توانایی‌های خدادادی او و این انتظارات تناسب و توازنی منطقی ایجاد کنیم، خواهیم دید که انتظاری معقول بوده و ایجاد چنین زندگی، خارج از توان او نیست و اگر بخواهد، به طور یقین می‌تواند زندگی شاد و سالمی داشته باشد. فقط کافیست که از داشته‌های خود بهتر بهره‌گیری کند تا بر اساس آن شادتر زندگی کند.