یکی بود، یکی نبود. بقالی بود که طوطی سخن‌گویی داشت. طوطی او خیلی زیبا بود. طوطی کاملاً اهلی بود و بقال طوطی را توی قفس نمی‌انداخت. طوطی روی پیشخوان بقالی می‌نشست و برای مشتری‌های بقالی حرف می‌زد. به هرکس چیزی می‌گفت. حرف‌های طوطی برای مشتری‌های بقالی شیرین و شنیدنی بود. بسیاری از مشتری‌های بقالی فقط به‌خاطر اینکه طوطی بقال را ببینند و حرفی از او بشنوند به آن جا می‌رفتند و خرید می‌کردند. بقال که می‌دید طوطی‌اش باعث زیادشدن فروشش شده، خیلی خوشحال بود. او سعی می‌کرد کلمه‌های بیشتری به طوطی یاد بدهد تا مردم برای شنیدن حرف‌های تازهٔ طوطی هم شده، سری به بقالی او بزنند و خرید کنند. بقال از اینکه چنان طوطی بابرکتی دارد خیلی خوشحال بود. طوطی هم از بقال راضی بود. چون همیشه آب و دانه‌اش آماده بود. بقال هم دست نوازش به بال و پرش می‌کشید هم برایش پسته و فندق و تخمه مغز می‌کرد و به خوردش می‌داد. روزگار طوطی و بقال به‌خوبی می‌گذشت. تا اینکه...