حسین پاینده در مقدم کتاب «نقد ادبی و دموکراسی» آورده است: نظریه و نقد ادبی جزء مهم ترین دروس دانشگاهی در رشته ادبیات در دانشگاههای غربی است و سالانه صدها عنوان کتاب و مقاله در زمینه نقد ادبی توسط ناشران غربی منتشر می شود، اما در کشور ما این حوزه ادبی از کمبود و محدودیت منابع رنج می برد و هنوز غالب نقدهایی که بر آثار شاعران و نویسندگان نوشته می شود ناشی از پسندهای شخصی ناقد و احساس خشنودی یا عدم خشنودی وی از اثر مورد نظر است تا نشان دهنده بررسی ای متکی به نظریه های ادبی از چگونگی شکل گیری و القای معنا در آن آثار». حسین پاینده علت اصلی نهادینه نشدن نقد ادبی در کشور ما را فقدان ذهنیت دموکراتیک می داند؛ فقدان این نگرش سبب می شود تا نظریه های ادبی جدید موضوعاتی نامربوط به زندگی جلوه کنند و به این ترتیب کاربرد این نظریه هابه منظور نقد متون، کاری بیهوده به نظر برسد.