تمام داستان‌های این کتاب در دوران دانشجویی‌ام نوشته شد، وقتی که در مقطع کارشناسی تاریخ تحصیل می‌کردم. این کتاب حاصل زیست ادبی یک جوان 22 ساله است. حالا که پس از گذشت چندین سال به این داستان‌ها نگاه می‌کنم می‌فهمم که من - همچون بیشتر نویسندگان و هنرمندان ایران - چقدر زود پخته شدم! پختگی نه از آن جهت که دنیا دیده باشم یا تجارب یک انسان پا به سن گذاشته را داشته باشم، نه. از این جهت که خیلی زود زندگی مرا با رنج ها و درد‌های خودش آشنا کرد. خیلی زود با تاریکی‌های دنیا آشنا شدم و لمسش کردم. 22 سالگی سنی نیست که یک انسان عادی بخواهد این همه از درد و رنج بنویسد. من و امثال من خیلی زود آن روی دیگر زندگی را دیدیم، سیاه چاله‌ای ترسناک و سراسر محنت و رنج و اشک!