کتاب خانه ی من در انتهای جهان است

میوه بر شاخه شدم

سنگ پاره در کف کودک

طلسم معجزتی

مگر پناه دهد از گزند خویشتن ام

چنین که

دست تطاول به خود گشاده منم

بالا بلند

بر جلوخان منظرم

چون گردش اطلسی ابر

قدم بردار

از هجوم پرنده ی بی پناهی

چون به خانه بازآیم

پیش از آنکه در بگشایم

بر تخت گاه ایوان

جلوه‌ای کن

با رخساری که باران و زمزمه است

چنان کن که مجالی اندکک را در خور است