این کتاب به ما یاد می‌دهد که پیروزی شیرین است ولی این طعم تلخ شکست است که هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود. پس برای نچشیدن این طعم همواره باید مهاجم بود و به پیروزی فکر کرد و آن را در عمل به دست آورد. پس به کارکنانمان یاد دهیم که جز پیروزی در رقابت به هیچ چیزی دیگر قانع نشوند. و برای این مهم باید مهاجم بود و مهاجم بودن به معنای ساده، به کارگیری موثرترین و کارآمدترین راهکار برای پیروز شدن است. مهاجم دست از مبارزه نمی‌کشد، چون می‌داند کوسه‌ها نیز اگر دست از شنا بردارند به قعر دریا سقوط خواهند کرد.‌ به کارکنان یاد بدهیم که عضوی از خانواده‌ی کاری و تیم حاضر در مسابقات سخت باشند، تغییرات را بپذیرند و با یادگیری مداوم عاشقانه برای پیروزی فعالیت کنند، اما اگر کارکنان خودشان را فقط کارمند سازمان بدانند و حقوق‌بگیری باشند که اهداف پیروزی مدیران در روح و جان و قلب آنان رسوخ نکرده باشد، آنگاه از تغییر بیزار خواهند بود. و این با اهداف سازمان تهاجمی همخوان نیست.‌