حسن صباح رهبر فرقه‌ی «باطنی» بود؛ فرقه‌ای از مذهب اسماعیلیه که همانند همه شیعیان، امام علی (ع) را امام اول و فرزندان او را تا امام جعفر صادق پیشوا و ولی امر مسلمین می‌دانست. اما از امام پنجم به بعد، پسرش موسی کاظم را امام نمی‌دانست و معتقد بود پسر دیگرش اسماعیل، امام است.

صباح در تشکیلات مذهبی‌اش از قوانین خاص خودش پیروی می‌کرد. به این صورت که فرقه اسماعیلیه بر مبنای برداشت‌های شخصی صباح از قرآن و اسلام اداره و هر اجباری به دین اسلام و کتاب خدا نسبت داده می‌شد. با این عنوان که قرآن علاوه بر مفاهیم ظاهری دارای معانی باطنی نیز بوده و فقط حسن صباح می‌تواند آنان را درک کند. بدین ترتیب انجام هر عملی درون فرقه توجیه می‌شد.

اکنون پل آمیر در کتاب خداوند الموت (Alamutun Efendisi) سعی دارد ضمن به تصویر کشیدن سرگذشت این مرد، شما را با فرقه باطنی یا همان اسماعیلیه آشنا کند؛ داستانی که در آن شما به خوبی درک خواهید کرد که چطور در هر عصر و دوره‌ای با برداشت‌های غلط و سواستفاده از اسلام می‌توان هر عملی را توجیه کرد و درست جلوه داد.