کتاب حاضر درباره عکاسی در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ و شرح شکوفایی چشمگیر این رسانه در مقام نوعی هنر است، دوره‌ای که در آن ابزار بیان واقعیت اجتماعی و بازنمایی اشیایی بود که به صورت واقعی در جهان حضور داشتند. هدف نگارنده به طور کلی، بررسی شکاکانه سنن دیرپای عکاسی از فتوژرنالیسم گرفته تا پرتره‌نگاری و به طور خاص، بازنگری سهم شخصیتهای برجسته در عکاسی قرن بیستم و نیز بررسی مفاهیم و مظاهر هنر پسامدرن است. وی در این کتاب در شش فصل به نظریه‌پردازی درباره نقش آینده عکاسی در فرهنگ به منزله فرمی هنری و ابزاری اجتماعی و مطالعه انتقادی و نظری عکسها به منزله نوعی نشانه و رسانۀ عکاسی به منزلۀ نوعی نظام نشانه‌ای مشابه زبان، اما اساسا متفاوت با آن پرداخته است.