مارسل پروست در زمان زمان بازیافته آخرین مجلد از اثر «در جستجوی زمان از دست رفته»مینویسد من کتابم را بنا کردم نمیتوانم به جرأت بگویم کلیسایی بزرگ است اما به شکل پیراهنی در آمده است. همان طور که میبینیم با وجود آن که پروست در توصیف اثر خود احتیاط میکند اما با بیان این جمله موفق شده است تصویر کلیسا را به خوانندگان خود القا کند، او گاهی روی تکه های کاغذ به هم چسبیده و به شکل نواری ،بلند بخش به بخش اثر خود را پیاده میکرد و مدام آن را تصحیح میکرد و تغییر میداد؛ چیزی شبیه تقلید از تزئینات کلیسا و تلاش برای به تصویر کشیدن اثری بی نقص. از جملاتی که پروست به خدمتکار وفادارش سلست الباره نقل میکند میتوانیم به سطح توقع بالا و توجه او به جزئیات پی ببریم «من میخواهم که اثرم در ادبیات شبیه کلیسای جامع باشد. اما چرا این کار هرگز پایانی ندارد . زیرا حتی اگر آن را بنا کرده باشید اما با وجود این همواره باید آن را با چیزی بیارایید آینه کاری سرستونها و ورودی که با مجسمه های کوچک در دو طرف آن تزئین شده است»