کجاست نقطه پایان رنج‌ها و حرمان‌ها، تا کجا باید دوید و ریخت تا نوبت رهایی فرا رسد؟ چه بر سر ما می‌آید اگر تا ابد از رنج و غم رهایی پیدا نکنیم؟ نسیم آصفی در این داستان بلند، در حالیکه ما را با خود به تبت، چین گواتمالا و سرزمین مادریش ایران و از همه مهم‌تر به اعماق قلب انسان می‌برد، به مفاهیمی همچون خاطره، عشق و رنج و حرمان می‌پردازد. خانم آصیفی به زیبایی و ظرافت سیر و سلوک داغ‌دیده داستان خود را از میان سرزمین‌های گوناگون تا سفر به قلمرو ناشناخته غم دنبال می‌کند. آریا گاه با غلیان احساسات و گاه، در عین خونسردی و بی‌تفاوتی با ما سخن می‌گوید، اما همواره انسانی است و در پایان تا بی‌کرانه اوج می‌گیرد