كابوس‌هایم، همیشگی‌اند. اما وقتی خودم به پای خودم آمده‌ام به این دنیای نحس كلمات، كه ارواح اشیا و آدم‌هایند، به طمع كام گرفتن از كلمات، دیگر چه جای گله... آن برج‌ها برای من و برای این داستان‌ها فقط آن دو برج خاص نبودند. برای تمركز كه پلك می‌بستم، پشت پلك‌هایم، شكل وهم آلود تل ویرانه‌شان هم، شكلی بود كه در كابوس‌های گذشته تا حال حالا تناسخ داشته است... وقتی كه از دیار، كتابی مصور از واقعه، به دستم رسید، و دیدم كه ندیده، صحنه‌هایی را دیده و نوشته‌ام... این بود شاید علت دیدن این یازده كابوس/داستان... شاید یك وحشت، انگیزه نوشتن این یازده وحشت بود...