«برخورد خیلی نزدیک»متعلق به سینمایی است که فیلم را به مثابه یک محصول تمام شده که تماشاگر باید آن را مصرف کند تلقی نمی کند،سینمایی که با احترام به دانش،شعورو قدرنهادن به وقت تماشاگر،او را «مخاطب»خود قرار می دهد.مخاطب از باب مفاعله است و به گفتگو و کنش و واکنش دو طرف اشاره دارد.این نوع سینما در تعامل دو سویه محقق و کامل می شود:یعنی بین آنچه روی پرده و از بلندگوی سالن تاریک سینما پخش می شودو ذهن و عین مخاطب.برای تعمیق و تشدید این رابطه پویا،بعضا با عدول از الگوهای روایی مرسوم،از تثبیت شدگی آنها آشنایی زدایی می شود و گاه به عمد حفره هایی روایی گنجانده می شود تا مخاطب خود آن را به بهترین نحو پر کند و در ساخت فیلم مشارکت کند.با این رویکرد در بستر یک تعامل دمکراتیک،هر فرد به فراخور سن،جنسیت،سواد،تجربه،آگاهی،فرهنگ،طبقه اجتماعی و همچنین سطح دانش سینمایی،رابطه خود ویژه ای با فیلم برقرار می کند و از این رو برداشت،تعبیر و تاویل شخصی خود را از آن خواهد داشت.