من نباید به این مهمانی می آمدم. اصلا مال این جور جاها نیستم. نه اینکه فکر کنید آدم پرافاده ی از خودراضی ای هستم. جاهایی هستند که نباید خودم باشم. هر شکلی از خودم. مهمانی تعطیلات بهاره ی بی گدی یکی از آن مکان هاست. خودم را بین آدم های عرق کرده می چپانم و پیچ و تاب موهای کنیا را از پشت شانه هایش دنبال می کنم. دود رقیقی فضای اتاق را پر می کند که بوی علف هرز می دهد و موسیقی زمین را به لرزه در می آورد. چند خواننده ی رپ از همه می خواهند که دست هایشان را بالا ببرند و به شیوه ای خاص پایکوبی کنند و مهمان ها به وجد آمده و از شیوه ی مخصوص خودشان استفاده می کنند، کنیا فنجانش را بالا می برد و راهش را از میان جمعیت باز می کند. اگر بین این سردرد حاصل از موسیقی بلند و حالت تهوع ناشی از بوی علف هرز، بدون اینکه نوشیدنی ام را بریزم، به آن طرف اتاق بروم، شگفت زده خواهم شد.