«گاهی اتفاقات را زودتر از موعد حدس می زدم. مرگ پدربزرگ و مادر بزرگم و تصادف خودم و اتفاقات ریز و درشت دیگر... ولی هیچ کدام باعث نمی شد از مسیر زندگی ام خارج شوم. چیزی که در سرنوشتم رقم خورده بود باید اتفاق می افتاد و غیر از خدا کسی هم توان جلوگیری از آ» را نداشت... با رویاهای من و تعبیر خواب هایم باز چیزی عوض نمی شد. تقدیر، قسمت سهمی از زندگی بود. چندان اهمیتی به حالت هایی که گاه و بی گاه در من بروز می کرد، نمی دادم. دوست نداشتم غیر از این که هستم باشم. می خواستم انسانی معمولی باشم با اشتباهاتم و یا با عملکرد درستم. حوصله ی کلاس و تقویت حس ششم را نداشتم. شاید هم می ترسیدم. می ترسیدم از خیلی مسائل سر دربیاورم و عذاب بکشم...».