هدف اصلی این نوشته، ارایه‌ تصویری است درباره‌ی بخشی از آن چه در حیطه‌ی نظر در معماری معاصر ایران روی داده است که آغاز این رویداد، به زعم نگارنده از زمان ورود معماری از کشورهای دیگر به خصوص همسایه‌ی شمالی روسیه و اروپای غربی بود. در این مدت، معماری ایران دگرگون شده و به صورت کنونی درآمد. اگر چه در این دوران، تعدادی از معماران تلاش نمودند تا در وضع موجود، تغییراتی ایجاد نمایند و به آن شخصیتی ایرانی دهند،اما معماری کنونی ما از درد بی‌شخصیتی به شدت رنج می‌برد. نگارنده به منظور تحلیل ریشه‌های درد، در بخش نخست به ارتباط میان اقلیم و معماری پرداخته و با اشاره به سابقه‌ی موضوع در ایران‹ روش‌های کلی و عمومی یک تحلیل اقلیمی به همراه نقد برخی معاصرین مطلق‌گرایی اقلیمی آورده می‌شود. بخش دوم به نگرش شکلی اختصاص دارد. (شکل از ابزار بیان معماری است، اما برخی از محققین معماری آن را مساوی همه‌ی معماری قرار داده‌اند. در این جا شکل به مفهوم هندسی آن مد نظر است) در بخش سوم از نگرش تاریخی تکاملی سخن به میان آمده و برای نمونه مدرسه‌ی "موراتوری" معرفی و تحلیل گردیده است. گفتنی است "موراتورها" برای حل بحران موجود معماری، راه حل خود را برای آموزش، پژوهش و طراحی عرضه می‌کنند و در این راه، "تاریخ معماری" مرجع اصلی آن‌هاست. آن‌ها برای فهم واقعیت‌های تاریخی، بناها را مانند یک موجود، که از یک گونه‌ی اولیه با تکامل تدریجی که به وضع کنونی درآمده، می‌بینند. در بخش چهارم ضمن بحث درباره‌ی‌ فضا یکی از موضوعات مهم معماری معاصر "نگرش فرهنگی و اجتماعی" و "معناگرایی" از دیگر مباحث مطرح شده در کتاب است.