این رمان، به شیوه‌ی نگارش روایی تنظیم شده و راوی آن، دخترکی با صداقت و صمیمیت کودکان نابالغ است. او با همین بیان کودکانه و صمیمی، ستم و تبعیضی را روایت می‌کند که نژاد برتر در کشور منادی حقوق انسانی در گستره‌ی جهانی بر نژاد کهتر روا می‌دارد. این روایت، اما، به زبان زمخت گلوله و باتوم، و نبردها و گریزها و بگیر و ببندهای خیابانی نیست، بلکه به زبان احساس و در قالب تعارض‌های نمایان در زندگی روزمره‌ی افرادی از نژاد کهتر است؛ به بیان دیگر، نمایشگر کنش‌ها در نبرد نابرابر میان دو نژاد نیست، بلکه بیان‌‌گر واکنش‌ها و نتیجه‌های رفتاری و روان‌شناختی این کنش‌ها در زندگی سیاهان است. در این داستان، به تصریح کتاب: نویسنده، خود در جایگاه راوی، خاطره‌هایی از دوران کودکی پرنشیب و فراز خویش را به شیوه‌ی چهارفصل روایت می‌کند؛ روایتی که سرشار از یاس و امید، دلهره و جسارت، باورمندی و ناباوری، دوستی و کینه‌‌ورزی، و تضادهای احساسی و رفتاری پرشمار دیگر است. در آبی‌ترین چشم، زندگی خانوادگی راوی با زندگی خانواده‌ی سیاه دیگری ـ خانواده‌ی بریدلاو ـ گره می‌خورد. شخصیت محوری اصلی اثر، پکولا بریدلاو، از همین خانواده‌ی محروم و آواره سردرمی‌آورد. پکولا بریدلاو، دختری است که به تازگی دوران بلوغ راتجربه کرده است. او در خانواده‌ای با نگرش‌ها، رفتارها، و کردارهای پرتضاد چشم به جهان گشوده است که اعضای آن تنها در هم‌نژاد بودن و هم‌خانواده بودن اشتراک دارند. اعضای این خانواده ستمی دوگانه ـ از سوی نژاد برتر و پدر خانواده ـ را بردوش خود هموار می‌کنند؛ و این ستم بیش و بیش از همه بر پیکر نحیف و بی‌گناه پکولا، دختر نوجوان بی‌دفاع، روا داشته می‌شود. پدر، یک‌بار خانه را به آتش می‌زند و افراد خانواده را آواره و بی‌خانمان می‌کند؛ یک‌بار نیز، دنیایی از درد و رنج را بر سر دختر بیچاره و فلک‌زده‌اش آوار می‌کند. در این میان، دختر با یک آرزوی بزرگ در دل زنده می‌ماند: این که چشمانی آبی، هم‌چون دخترکان سفیدپوست داشته باشد. او آبی‌ترین چشمان دنیا را می‌خواهد.