در درخت زیبای من، درون و بیرون بچه ای بانشاط را سیر می کنیم. با او شیطنت می کنیم و کتک می خوریم. همراه با او از خانواده ی خود می شنویم که «قطعا شیطان توی جلدمان رفته» و خیلی بی ادبیم. غمگین می شویم و به همه جا نگاه می کنیم تا رد حتی کمرنگی از بازتاب معصومیت انکارناپذیر خود در دنیای اطراف ببینیم. با اینکه اغلب دوستمان ندارند، اغلبشان را خیلی دوست داریم.