مطمئن نبودم بعد از یک ربع قرن، روزی دوباره به کار و کلام بازسرایی» بازگردم. در واقع بعد از بازسرایی آوستا و کتاب مقدس، از چنین خیال و همت و حوصله ای فاصله گرفته بودم، تا اوایل سال هزاروسیصد و هشتادویک خورشیدی که علاقه و میل و فروزهای درونی مرا به سوی دوباره خوانی الواح و کتیبه های کهن، به ویژه سنگ نبشته های سلسله هخامنشی هدایت کرد. در آغاز کار جز همان مطالعه همیشگی، هدف دیگری پیش رو نداشتم، و ابدا فکر نمی کردم نیروی نهفته و رازآلود این یادگارهای گرامی، مرا به جانب بازسرایی مجدد فرا بخواند، اما زمانی متوجه این اتفاق عجیب شدم که گفتار کوروش کبیر – بنیانگذار نخستین جامعه مدنی و مؤلف و مؤسس منشور حقوق بشر را باز سروده بودم، هم از سر عشق و شوریدگی، هم از منظر و باور خویش.