یخ شکن ها

فرض کنیم که ما هر دو بازاریاب هستیم. بعد از یک جلسهٔ هفتگی فروش کار، من برای صرف شام دیر وقت به رستوران دنی می‌روم. پشت میزی می‌نشینم و گارسون می‌آید و می‌پرسد: «جناب، چی میل دارید؟» در جوابش می‌گویم: «بله، من یک همبرگر، سیب‌زمینی سرخ‌کرده، یک سالاد تک‌نفره، نان سیر، مقداری ماکارونی با پنیر، پای سیب، کیک تمشک، بستنی، تکه‌ای کیک شکلاتی و یک نوشابهٔ رژیمی می‌خواهم.» گارسون سفارشم را می‌آورد. شامم را می‌خورم و رستوران را به قصد پارکینگ ترک می‌کنم. سوار ماشینم شده و راه می‌افتم. با خود می‌گویم: «چقدر بدشانس و بیچاره‌ام. انگار هیچ‌کس رغبتی به شغل جدید ندارد. کسی شغل پاره‌وقت نمی‌خواهد. هیچ‌کس مایل نیست برای شروع کسب و کار سرمایه‌گذاری کند. انگار کسی نمی‌خواهد فروشنده شود و همه می‌خواهند وقتی به خانه می‌رسند فقط تلویزیون تماشا کنند. این چه شغلی است که من بیچاره دارم.» حالا فرض کنیم شما نیز بعد از شرکت در همان جلسهٔ کسب و کار برای صرف شام به رستوران دنی می‌روید و درست در میز کنار من می‌نشینید و همان گارسون برای ثبت سفارش شما می‌آید و می‌گوید قربان! چی میل دارید؟ و شما در جوابش می‌گویید: «آیا متعهد به شغلت هستی و می‌خواهی تا آخر عمر گارسون بمانی؟ و یا دوست داری کسب و کار دیگری هم داشته باشی؟»