ناتان برخاست و با شتاب به سوی آرامگاه همسرش رفت. نوکرش او را دنبال کرد. وقتی به درون کاخ خود راه یافت به بالین همسرش رفت، دستهای ضعیف او را در دست گرفت و سر و روی او را بوسید. همسرش به‌تدریج چشمهایش را باز کرد و آثار لبخند بر لبهایش نشست. آخرین رمق زندگانی همچنان در بدن نحیف وی جاری بود. می‌خواست آخرین پیام دل خود را که بتدریج از تپش می‌ایستاد به همسرش برساند. سپس با صدای گرفته و نفس‌های تندی که سرمی‌داد لب گشود و سخن گفت: «همسر مهربانم، الهه مرا دعوت کرده است، مرگ به سراغم آمده است تا مرا از تو جدا کند، ناراحت و بی‌تاب مشو چون این مشیت الهه بزرگ است. مرگ حق است. من به سوی مرگ می‌شتابم، در حالی که هنوز در اوج جوانی و عاشق یکدیگر هستیم. راه‌های زیبای زندگی هنوز در مقابل ماست، من تو را ترک خواهم گفت و به سوی عالم ارواح می‌روم، بار دیگر به سوی این دنیا بازمی‌گردم چون الهه آفرودیت بزرگ ارواح عاشقانی را که جان خود را به دست ابدیت می‌سپارند دوباره به این دنیا بازمی‌گرداند، تا از دوران جوانی و عاشقی خود بیشتر بهره ببرند. ای ناتان دوباره همدیگر را دیدار خواهیم کرد، بار دیگر با هم جام جم سر خواهیم کشید و همراه با پرندگان بوستانها و نور خورشید شادمانی خواهیم کرد، به امید دیدار عشق من!«