نه خبری از باد بود، نه اثری از بوی کاه. گودی دره، هر دو را از بین برده بود. تنها صدایی که به گوش می رسید، صدای شرشر ملایم بود. آب خوردن اسب خیلی طول کشید. معلوم بود که حسابی تشنه ش است. همان طور که با سوت زدن همراهی ش می کردم، دور و برم را هم نگاه می کردم. دشت بدجوری لخت و خالی به نظر می رسید. فقط در آن دورها، روی بلندی نزدیک کوه، گله هایی چند دیده می شد. گله هایی که غریبه ها شاید نمی توانستند، آن ها را از سنگ های سفید و سیاه زمین، تشخیص بدهند. اسب، آبش را که خورد، به آرامی راه افتاد. سنگین شده بود. انگار این همه راه را فقط به عشق آب دویده بود. چیزی به تمام شدن سربالایی نمانده بود که از دور صدای ماشین شنیده شد. اول فکر کردم حتما دارد می رود طرف تیخان، اما هنوز چیزی نگذشته بود که به یک باره، دو ماشین ارتشی جلویم سبز شدند. به سرعت جلو می آمدند و گرد و خاک، پشت سرشان تنوره می کشید. یکی شان جیپ بود و آن یکی کامیون. غافلگیر شده بودم. خواستم بیراهه بزنم و در بروم، امّا دیگر دیر شده بود. راه پس و پیش نداشتم. حتما اگر برمی گشتم، بیشتر به شکشان می انداختم و می افتادند دنبالم. دلم لرزید. «نکنه یه وقت پول رو ازم بگیرن؟ آن وقت، جواب بابا رو چه بدهم؟»