امین حاجی اما دلش نمی خواست امیدهایش را بی جهت به آتش بکشد. تازه دلش کمی قرص شده بود برای گرفتن انتقام خون دامادش و اسارت دخترش. محمدجان حرفی زده بود که فکر کردن درباره آن هم ناامید کننده بود. گفت: «این چه حرفی است می زنی محمدجان! استوار ایوبی کجا این جوان کجا؟ آن مردک که از سر و رویش معلوم بود نوکر خانه زاد چه کسی است. این بابا هم درستی و پاکی از سر و رویش می بارد. ناامید نشو و امیدت به خدا باشد.» این حرف امین حاجی آب سردی بود که روی آتش تردید الیاس ریخته شد. دوباره امید جوانه زد توی دلش. فکر کرد باید منتظر بمانند تا ببینند ستوان صبوری چه می کند.