دهه‌هاست بحث چیستی و چرایی نقد فیلم وجود دارد و حال که سینما با عمر کوتاهش، خیلی زود پیر شده، هم‌چنان عده‌ی قلیلی از مخاطبان سینما نمی‌دانند نقد فیلم به‌واقع گونه‌ای از نوشتن است که به دلایل مشخصی، عده‌ی بسیار کمی از عهده‌اش برمی‌آیند! گشت‌وگذار کوتاهی در مجله‌ها، روزنامه‌ها و شبکه‌های اجتماعی، هجوم بی‌امان نویسندگانی را نشان می‌دهد که بدون این‌که حتا یک پاراگراف نقد فیلم نوشته باشند، منتقد خوانده می‌شوند، آن‌هم با هزاران کلمه متن بی دروپیکر که نه نشانی از زبان نوشتن درباره‌ی فیلم‌ها را در آن می‌بینیم و نه سر سوزنی سبک و سیاق! در این آشفتگی عظیم است که کتابی مانند «زبان و سبک نقد فیلم» راهگشا، دقیق و درست، هرچند کمی دیر، به دادمان می‌رسد. کتابی که از خلال یازده مقاله/ جستار، در حرکتی سیال و مرموز، مسیر درست نقد فیلم به مثابه‌ی یک گفتمان را پیش گرفته و هم‌چون استاد/ راهنمایی سخت‌گیر، یادآوری می‌کند که یک نوشتار نقادانه‌ی سینمایی اگر طریقتش گشودن دریچه‌ای تازه در دیدن و ارزیابی فیلم‌ها نباشد، هیچ نیست جز انشایی دم‌دستی برای خوش‌خوشان منتقدان خودخوانده‌ی بسیاری که حوالی ما پراکنده‌اند.