ژو، مخفف ژوسلن است. مردی که بیست ویک سال می شود شوهر من است. او شبیه ونان تینو ونان تینی است. همان جوان خوش برو رویی که در فیلم هالو نقش میکی الکن و در فیلم آقای گانگستر نقش پاسکال را بازی می کرد. آرواره مصمم، نگاه اندوهگین، لهجه ایتالیایی مسحورکننده، آفتاب، پوست برنزه. تنها با این تفاوت که ژوسلینو ژوسلینی من، ده کیلو بیشتر از او وزن دارد، و نیز لهجه ای که بعید است دخترکش باشد. او از زمان افتتاح کارخانه هاگن داتز در سال ۱۹۹۰ در آنجا کار می کند. دوهزار و چهارصد یورو در ماه درآمد دارد. رویای تلویزیونی صفحه تخت به جای تلویزیون قدیمی «رادیولا»یمان را در سر می پروراند، رویای داشتن یک خودروی پورشه کاین، نصب آتشدانی در سالن، مجموعه کامل دی وی دی های جیمزباند، یک ساعت مچی تاریخ نگار کاسیو، و نیز زنی زیباتر و جوان تر از من. اما این یکی را به من نمی گوید. ما دو فرزند داریم. درواقع، سه تا. یک پسر، یک دختر و یک جسد.