«یک مرد بلندبالا، درشت اندام، که سن به زحمت شانه اش را خم کرده بود. گونه اش شبیه پوست بلوط بود، با انبوه موهای سفید آشفته. بعد از ردّ شدن آنها، برگشتم و به لوپولین و پدرش نگاه کردم. پیرمرد می لنگید. پای چپش را به زمین می کشید. یک لحظه ایستادند. حالا دختر حرف می زد. او به دختر می نگریست. با عصا به سنگ فرش می کوبید. دوباره به راه افتادند. و من لرزیدم. دفترچه ای را از جیبم درآوردم. همیشه یک دفترچه کوچک یادداشت در جیب دارم. یک وسواس روزنامه نگاری. گزارش گر اتفاقی. عادت کردم واقعیت ها را با احساسات مخلوط کنم. وقتی از آموزگار جدید یک روستا سوال می کردم، پاسخ های او را در صفحه سمت راست می نوشتم. در صفحه سمت چپ، چشم های مرد جوان، هیجان او، نگرانی او، شلوار مخملی او، پولیور راه راه آبی او، موهای خوشه ای او، عینک ته استکانی او را توصیف می کردم. من برای نوشتن یک عنوان چشم گیر این کار را نمی کردم: «یک معلم جدید برای ما از برتاین می آید» . بلکه می دانستم که این شلوار مخملی، این عینک، این نگاه در جاهای دیگر به دردم خواهد خورد. می دانستم که این مشاهدات صفحه به صفحه یک انسانیت می سازد. می دانستم که یک روز، بعدها، به آن نیاز خواهم داشت، زمانی که کلمات به دیدار چیزهای باارزش تری جز جمله های بی سروته خواهند رفت. پشت به دیوار داده، دفترچه ام را باز می کنم. باید سریع درباره لحظه بنویسم. نباید بگذارم یک مایه شگفتی از دست برود. در صفحه چپ نوشته شده بود: «یک نارون پیر در زمستان» ، «یک انسان بسیار آسیب پذیر ترسیده از خیابان» . کلمات قاچاق، از این جا و آن جا آمده، چرت زنان در انتظار قرار گرفتن در جایگاه خودشان. در صفحه سمت راست نوشتم: «لوپولین و پدرش. روبه روشده در خیابان بتون، سه شنبه ۴ ژوئن ۲۰۰۳.» فقط یک جمله در صفحه سمت چپ. «آنها باز هم دور می شوند.»