بیان بدنی بازیگر

این کتاب قرار است شرح یک راه حل اسلوب‌شناسی (متدولوژیک) برای بیان بدنی بازیگر، و نیر تشریح تکنیک کار و معرفی برخی تحقیقات آموزشی در این زمینه باشد. در برابر تشتت جریان‌های فکری و گوناگونی روش‌ها، انتخاب یک موضوع روشن به نظر ما دارای اهمیت بسیار است. این کتاب که نمایان‌گر مرحله کنونی تحقیقات ماست، نه ادعا می‌کند که بر این مبحث نقطه پایان گذاشته و نه جوابی قطعی برای همه مسائل موجود به همراه آورده است. نیت ما تنها عرضه کردن کار بر دیگران است، بدان امید که هر کس بتواند بهتر خود را معنا کند و بشناسد. بنابراین، ما نه اشاره‌ای به روش‌های تحقیقی دیگر می‌کنیم و نه بر آن‌ها خرده می‌گیریم، بلکه بر عکس به منظور پیشرفت کار خود، دیگران را به انتقاد و گفت‌وگو با خود می‌خوانیم و معتقدیم متوقف شدن در مرحله تفاوت روش‌ها، امری کاملا عبث و بیهوده است و به جای آن باید پایه‌های مشترک روش‌ها را به منظور هر چه بیشتر عمیق‌تر کردن فنون که غالبا مکمل یکدیگرند جست‌وجو کرد. کوشش ما این است که به درستی نشان دهیم کار «بیان بدنی» چیست: برای ما «بیان بدنی» یا «زبان حرکت» شیوه بیانی خاصی است که باید در درون خود توجیهات و شیوه‌های کاریش را به‌دست آورد. بنابراین، نه در چارچوب حرکات دوباره رونق گرفته هنرهای نمایشی مانند رقص و پانتومیم جای می‌گیرد و نه در متن جریان‌های آموزشی توان‌بخشی چون «نمایش‌درمانی»و «تدابیر روانی حرکتی» (رها سازی عضلانی)، هر چند که «بیان بدنی» می‌تواند بر همه این‌ها عمیقا اثر بگذارد. «بیان بدنی» به‌عنوان فن، یک واقعیت تازه است و باید هنوز بر روی آن کارها بشود و بسیار خطر و تجربه کرد تا از نقص و لکنت خویش به در آید. این معنا در بیان بدنی وجود دارد و از طریق برخی جلوه‌های حیات بدنی که به آن «تصویر بدن» می‌گویند، به فهم در می‌آید. بنابراین حضور بدنی در جهان خود پیشاپیش یک حضور معنادار است که تجلی‌اش از طریق پویایی حرکت صورت می‌گیرد. اما واقعیت آن است که بسیاری از بدن‌ها، بدنی «بیان‌گر» نیستند، زیرا طرح مسئله تصویر بدن، الزاما مسئله تصویری از جهان را هم مطرح می‌سازد.