دریفوس نخستین جلسه شرح اورستیا را به رفع برخی از ابهامات دانشجویان اختصاص میدهد البته چنان که خود او میگوید این جلسه از حیث مفهومی نیز مقدمه ای ضروری سه گانه آیسخولوس است، چون گرچه بهتر است همه شرحهای این مجموع ترتیبی که آمده است خوانده شوند پیوند وجودی و تاریخی عمیق میان دو شیوه بودن یونانیان، فوزیس (اودیسه) و پونسیس (اورستیا)، رعایت تقدم و تاخر را دست کم در خوانش شرح دو اثر الزامی میسازد از منظر بسیار مهم دیگری نیز میتوان توالی شرحها را نگریست ما نخست با دو شعر زمانه عسرت (برادران کارامازوف و موبی دیک) شروع کردیم که درد نیهیلیسم را بهتر از هر اثر هنری دوا می کردند. سپس به کمدی الهی رسیدیم که تصویر بلورین آنتونتولوژی طلیعه نیهیلیسم بود و با اودیسه و اورستیا تمام میکنیم که به زعم دریفوس هر شعر زمانه عسرت ماده و مصالح خود را لاجرم از آنها خواهد گرفت. مفهوم احوال ،وجودی سنگ بنایی است که مسیحیت جوهر زدوده داستایفسکی و عالم گردی رادیکال اسماعیل بر آن استوار می شوند. دریفوس می خواهد خود آن روزگاران خوشی را که ملویل بر آن است بدان بازگردد، به ما نشان دهد. بنابراین فقط تابلوی راهنمای ملویل کافی نیست بلکه باید تا حد امکان در آن هوای پاک گمشده دم زد تا بتوان از رنجاب نیهلیسیم مدرن رها شد. شدت علاقه دریفوس به اورستیای آیسخولوس به حدی است که او در درس گفتار پیش از آن حین شرح اودیسه به دانشجویان میگوید که ا حتی فکر کردن به اورستیا باعث میشود اشک در چشمانش حلقه بزند.