رومئو و ژولیت تراژدی است که ویلیام شکسپیر در اوایل زندگی حرفه‌ای خود درباره عشق دو جوان ایتالیایی از خانواده‌های متخاصم نوشته است. این نمایشنامه یکی از محبوب‌ترین نمایشنامه‌های شکسپیر در طول زندگی‌اش بود و همراه با هملت، یکی از خوانده شده ترین نمایشنامه‌های اوست. رومئو و ژولیت متعلق به سنت عاشقانه های غم انگیز است که به دوران باستان بازمی گردد.

طرح داستان بر اساس یک داستان ایتالیایی نوشته ماتئو باندلو است که به عنوان تاریخ تراژیک رومئوس و ژولیت توسط آرتور بروک در سال 1562 به شعر ترجمه شده است و در سال 1567 در کاخ لذت توسط ویلیام پینتر به نثر بازگو شده است. استفاده شکسپیر از ساختار دراماتیک شاعرانه (شامل جلوه‌هایی مانند جابه‌جایی بین کمدی و تراژدی برای افزایش تنش، بسط شخصیت‌های فرعی، و طرح‌های فرعی متعدد برای زینت بخشیدن به داستان) به عنوان نشانه اولیه مهارت دراماتیک او مورد ستایش قرار گرفته است.

این نمایشنامه اشکال مختلف شعری را به شخصیت‌های مختلف نسبت می‌دهد و گاهی با رشد شخصیت، شکل را تغییر می‌دهد. برای مثال رومئو در طول نمایشنامه در غزل مهارت بیشتری پیدا می کند.