واژه «اقتباس» برای من مفهوم ناخوشایندی دارد.ظاهرا به این معنی است که نویسنده ای خطر جابه جا کردن ساختار کاری را بپذیرد و با بدتر از آن عناصری را بدون اجازه ی نویسنده ی اصلی حذف کند و یا تغییر دهد.بیشتر اوقات اقتباس زمانی اتفاق می افتد که نویسنده ای توان خلق اثری را ندرد و یا بهانه ای است برای ننوشتن از آن جایی که من هنوز گرفتار چنین مخمصه ای نشده ام،فکر میکنم باید در مورد این که چه چیز باعث شد که من روی نمایشنامه ی دشمن مردم کار کنم و چرا این کار را کردم،توضیح دهم،ایبسن دارای ویژگی خاصی است که کمتر نویسنده ی جدی میتواند آن را نادیده بگیرد...او عصاره ی کاملی از توانایی،مقاومت و دارای اعتقادی تمام و کمال است که سعی بر این دارد این ها را بگوید و میخواهد تماشاگر نیز آن ها را بشنود...در سال های اخیر اجراهایی که از آثار ایبسن انجام میشد چهره ی او را کمی مخدوش کرده بود که این موضوع میتوانست لطماتی را به تئاتر وارد کند.از این رو من تصمیم گرفتم روی دشمن مردم کار کنم زیرا همیشه علاقه ی شخصی داشتم که نشان دهم آثار ایبسن واقعا شایسته ی تئاتر امروز ما هستند.قدیمی نیستند و کسانی که او را محکوم میکنند،دراصل تئاتر و همه نمایشنامه نویسان را محکوم میکنند و با این کارشان در مسیر بی مقصد ابتذال و هدر دادن استعدادهای نمایشی مان افتاده اند.هم چنین امیدوار بودم بتوانم از این ایده که نمایشنامه نویس باید و باید با ذهن ودلش فکر کند حمایت کنم.این یک ضرورت است که مردم بهمند صحنه جایی برای ارئه ی ایده ها،تئوری ها و بحث در مورد تقدیر بشریت است.یکی از اساتید چنین بحث هایی هنریک ایبسن است و من مسلم دانستم تا یک بر دیگر آن را متذکر شوم.