در ابتدا باید گفت، ساز کهن تنبور با فرهنگی چند هزار ساله روایت‌گر اصالت و هویت گستره‌ جغرافیایی وسیعی است که نغمات و آواهایش که هر یک مسخ‌کننده روح و روان آدمی هستند در بستر زمان صیقل خورده‌اند و رنگ و بوی کهن و اصیل خود را به‌خوبی حفظ کرده‌اند. مقام های اصیل تنبور تاکنون به روش سینه به سینه انتقال یافته و کاملا شفاهی بوده‌اند و لحن مقام‌ها بیشتر حالت آوازگونه داشته و شیوه و سبک‌های مناطق و حوزه‌های مختلف، هم از نظر اجرا و هم از نظر خوانش با یکدیگر متفاوت‌اند به‌طوری که حتی داخل حوزه‌های جغرافیایی ثابت، با تعدد اجرا و خوانش‌های مختلفی روبه‌رو هستیم. از این رو برآن شدم که با توجه به مناطق مختلف و تسلط هر یک برای اجرای مقام‌‌های گوناگون، گزینش‌هایی انجام داده و از داخل آن، کلیّتی جامع بیرون کشیده و به رشته تحریر درآورم. جهت سهولت کار برای هنرجویان و تحلیل‌گران موسیقی، از حداقل علامت‌های موجود استفاده شده تا پیچیدگی و ابهام در آوانگاری موجود نباشد و با حداقل شناخت از نت و علامت‌ها بتوان مقام‌ها را اجرا نمود.