هیچ‌وقت

مامان مرده بود. یک روز که داشت از کوچه رد می‌شد رفته بود زیر ماشین. صدای ترمز که آمده بود و پشتش داد و بی‌داد، دویده بودم دم در. گوشه‌ی مانتوِ کرمش که آن‌قدر ازش بدم می‌آمد از زیر چرخ ‌ماشین پیدا بود و باریکه‌ی خون راه افتاده بود تا بریزد توی جوی کنار پیاده‌رو. جیغ کشیدم و خودم را انداختم رویش. صداش می‌کردم و به چشم‌هاش نگاه می‌کردم که مات یک جایی را نگاه می‌کرد. می‌زدم توی صورتش و التماس می‌کردم که به من نگاه کند. که نباید من را، تینا را تنها بگذارد. نه مامان، من را تنها نگذار، نه، نه، تو نباید بمیری... همسایه‌ها بلندم کردند.