سرمشق من گربه‌ام بلانش است. او هرگز فرض نمی‌کند که جواب را می‌داند و همیشه آماده‌ی وقوع چیزی معجزه‌آسا است. پاکت قهوه‌ای‌رنگ خواربارفروشی را طوری با احتیاط زیر و رو می‌کند که انگار ناگهان پاهایی از آن میان بیرون می‌آید و به خرس تبدیل می‌شود. کنجکاوی ‌پایان‌ناپذیرش از جمله دلایلی است ‌که باعث شده سه پرتره‌ی او را توی خانه آویزان کنم، اگرچه کلاه قرمز منگوله‌دارش را تنها در یکی از آن پرتره‌ها به سر گذاشته. یادتان هست که کی کنجکاوی می‌کردید؟ یادتان هست که کی فکر می‌کردید هر اتفاقی ممکن است؟ دیوهای اسرارآمیز در جنگل‌ها زندگی می‌کردند و آدم‌کوتوله‌ها در دستگاه تلویزیون خانه‌تان؟ طی این مرحله می‌دانستیم که همه پاسخ‌ها را می‌دانیم. می‌دانستیم که چه اتفاقی قرار است بیفتد، می‌دانستیم برای این‌که آن اتفاق بیفتد باید چه چیزی تغییر کند و می‌دانستیم برای ایجاد تغییر چگونه به این در و آن در بزنیم. تمام آن‌چه لازم داشتیم کمی اراده و افکندن خود به آن ورطه بود. یکی از وظایف اصلی آموزگاری من برانگیختن علاقه‌ی شاگرد نسبت به خویش است. با فرض بر این‌که به هر حال او دلایل موجهی برای رفتار خود دارد و باید صرفاً در مورد آن دلایل کنجکاو بود. چرا که یقین دارد احساس درد و رنج باعث عصبانیت دیوانه‌وارش می‌شود. چرا که فکر می‌کند برای پرداختن به عواطف خود نیاز به غذا دارد.