به هر حال،اگر نه جاذبهی خاصب بینمان بود و نه هیچ مشکل به خصوصی خودش را نشان می داد،پس دلیلی هم وجود نداشت که ما دو نفر با هم ازدواج نکنیم.انفعالی که در شخصیتش بود،همسن که نه می توانستم دلفریبی ای در او ببینم و نه تازگی یا هر چیزی کخ مخصوصا فیلتر کرده باشد،از سرم هم زیاد بود،لازم نبود برای پیروزی بر او سواد و هوش خرج کنم یا نگران این باشم که مرا با مردهای آراسته ای قیاس کند که در کاتالوگ های مد ژست می گیرند اگر سر یکی از قرار هایمان دیر می رسیدم،آدمی نبود که از کوره در برود. شکم گنده ام که سرو کله اش در اواسط دهه ی دوم زندگی م پیدا شده بود،پاها و ساعد استخوانی ام که حتی با وجود تلاش زیاد م همه رقمه در مقابل گوشت آوردن مقاومت می کردند،خیالم تخت بود که برای او لازم نیست نگران هیچ کدام از اینها باشم.