مان ابتدای کتاب، نویسنده‌ی اعتراف می‌کند که خودش نیز مبتلا به بیماری بیشعوری بوده و تقریباً تا چهل‌سالگی، هیچ تصوری از ناپسند بودن این ویژگی‌ها در ذهنش وجود نداشته است. او نیز مانند بیشتر افراد بیشعور، به این حقیقت افتخار می‌کرده که آدمی قدرتمند و تواناست که همیشه هرچه را که می‌خواهد به دست می‌آورد. آنچه به این اعتراف‌ها اهمیت می‌بخشد، بازگویی مرحله‌ها و فرایند تبدیل‌شدن به یک انسان بیشعور است. به‌عنوان‌مثال خاویر کرمنت اولین مرحله‌ی تبدیل‌شدن به یک بیشعور را سرکوب‌کردن ندای وجدان و خنثی‌شدن هر نوع احساس گناه و عذاب وجدان می‌خواند. او سپس یاد می‌گیرد که چگونه از طریق تهدیدکردن دیگران و زورگویی، هرآنچه را می‌خواهد به دست بیاورد، بعد مهارت‌های بیشتر در پرخاشگری و حقه‌بازی می‌آموزد و تصور می‌کند که تمامی این ویژگی‌ها نقاط قوت و خصوصیاتی مثبت است. نتیجه آن می‌شود که از اعتمادبه‌نفسی بالا برخوردار می‌شود و در خودباوری و خودسازی بالاترین نمره را کسب می‌کند، چون تمرکز خوبی دارد، مصمم، بااراده، خودمحور و خودسنج است و هیچ‌کس حریفش نمی‌شود. حتی وقتی احساس می‌کند دیگران از رفتارهای او در عذاب هستند، فوراً پای حسادت را به میان می‌کشد و این رفتارها را ناشی از ضعف و بی‌لیاقتی آن‌ها قلمداد می‌کند.