«دل کندن کار آسانی نبود. فکرش را هم نمی‌کردم پشتِ‌پا زدن به روزمرگی‌هایی که خفتِ گریبان آدمی را چسبیده، این‌همه سخت و دشوار باشد. تا تمام و کمال وارد معرکه نشوی؛ دوست داشتن‌ها، تعلقات گاه پیش‌پاافتاده، و شاید خیلی چیزهای سهل و گاه ممتنع، این‌چنین رخ نمی‌نماید. قدم اول را که برمی‌داری آن‌وقت است که پوست تنت به گِزگِز می‌افتد.انگار مایعی چرک و به گنداب‌نشسته، که پیش از این جایی میان رگ‌هات رسوب کرده باشد، با وردی جادویی به‌حرکت درآمده، و لحظه‌به‌لحظه تمام اعضا و جوارحت را نقطه‌به‌نقطه مال خود می‌کند. فتح‌الفتوح! ساعتی بعد یک مغلوبِ تمام‌عیاری» قاسم شکری(-۱۳۵۱) درباره کتابش می‌گوید: «عروس آب» روایت گم‌گشتگی است. روایت تلاش انسانی برای رسیدن به سرچشمه ای است که جسم و روحش از آن جا نشأت گرفته‌است. بعد از چهل سال دوری از زادگاهش به یک باره بازمی گردد تا به کمک جمع آوری افسانه‌های زادگاهش بر این گم‌گشتگی غلبه کند. باز می‌گردد تا خودش را، وجودش را، خمیرمایه‌اش را پیدا کند و دوباره خلقتش را به نظاره بنشیند. خلقتی که این بار به ید قدرت خودش صورت می‌گیرد. بن‌مایه «عروسِ آب» بازگشت است. بازگشتی که مسیرش سوای هر مسیر این جهانی است. نویسنده‌ای هفتاد و یکی دو ساله بعد از چهل سال دوری از وطن، قصد بازگشت می کند تا با غور و کنکاش در افسانه هایی که چونان کلافی پیچ در پیچ، حولِ ایل و تبارش در بازه‌ی زمانیِ دویست ساله‌ای چمبره زده‌است به جستجوی خودش برآید. راوی مثل چرم‌دوزی کهنه‌کار، حاشیه خیس‌خورده و ناهموار افسانه‌ها را وصله و کوک می‌زند تا خود را بیابد، تا بداند که بوده؟ چه کرده؟ چه کرده‌اند؟