شخصیتهای نمایش "لاموزیکا و لاموزیکای دوم" نوشته مارگریت دوراس شامل، آنماری رش، زن سی و پنج ساله یا کمی بیشتر و با وقاری انکارناپذیر، محتاط، و رفتاری نسبتا خشک است. وقارش، این طور که پیداست، عادت دیرین او است. طرز لباس پوشیدنش هم همیشه موقرانه است. اقتدارش در برخورد اول به چشم نمی آید، البته نه اینکه نقش پنهان کند، خیر، سرشتش این است، وجودش برای خودش هم پنهان است، پنهان در پس تربیتی نمونه وار، که حالا البته از میان رفته است. در زمانه ما هستند زنانی که خود را تربیت آموخته میدانند، بی آنکه بویی از آن برده باشند، حال آنکه این میراث از مادران به دختران و حتی به همین زنان هم رسیده است. موضوع اصلی در اینجا کسب دانایی است درباره ی مرد، ولی مثل این که زنها غافل مانده اند، و کسب این دانایی انگار باید پنهان و در پرده صورت گیرد. میشل نوله، مردی سی وپنج ساله یا کمی بیشتر، در اولین روز اقامتشان در خانه جدید بعد از ازدواجشان، حرف از رفتن میزند. روزهای بعد هم همین طور، مدام حرفش همین است: رفتن. سرانجام روزی تصمیم میگیرد زن را بکشد، همین زنی را که محبوبش است. مرد هراس برانگیزی است، مثل صاعقه، مثل حقیقت، مثل شیفتگی. علاقه اش به زن همان علاقه ای است که آدم به فرزند یا برادر یا به محبوبش دارد. مرد، آدمی است خوش بر و رو، و به این هم واقف است و هم نیست، در مورد اسلحه هم همین طور، هم میشناسد و هم نمیشناسد، نیز به ماجرایش با آنماری رش هم وقوف دارد و ندارد؛ البته آدم پیچیده ای نیست، شناختن همچو آدمی نه دشوار است و نه سهل. این مرد سلسله ای از مردهای تیره پوست را در پس خود دارد: آدمهایی از اسکندریه یا بابل یا از سواحل تیبریاد، یا جایی در آن اطراف. میشل نوله اسمی است پاریسی که جایگزین اسم از یاد رفته ای شده است...