تسلی بخشی‌های فلسفه

این کتاب، اثری جذاب و به واقع تسلی بخش است که ثابت می کند فلسفه می تواند گنجینه ای بی پایان از مرهم هایی برای رنج های زندگی روزمره ی انسان باشد. گزاف نیست اگر بگوییم تنها دوباتن می توانست به این شکل از خِردهای کاربردی در آثار برخی از بزرگترین متفکرین تاریخ پرده بردارد. دوباتن با تقسیم بندی این اثر به شش بخش (هر بخش به یک مشکل روحی و فیلسوف مناسب با آن می پردازد)، تسلی بخشی های خود را به بهترین شکل ممکن به مخاطب عرضه می کند: او برای عدم محبوبیت از سقراط، برای نداشتن پول کافی از اپیکور، برای استیصال از سنکا، برای نابسنده بودن از میشل دو مونتنی و برای قلب های شکسته از شوپنهاور (تاریک ترینِ این متفکرین و به شکلی متناقض، شادی بخش ترینِ آن ها) کمک می گیرد. تسلی مربوط به حسادت و کلام پایانی کتاب از نیچه است: «هر چیزی که باعث شود احساس بهتری داشته باشیم، لزوماً برایمان خوب نیست.»